Συλλυπητήρια στην οικογένεια καθώς και στο Συνδικάτο ΙΓΜΕ, για την απώλεια της Βίκυς Παπαδημητρίου

 

Η ΟΜΕ εκφράζει τα ειλικρινη συλλυπητήρια στην οικογενεια καθώς  και στο Συνδικάτο ΙΓΜΕ,   για την απώλεια της γραμματεας Βίκυς Παπαδημητρίου όπου για πολλά χρόνια υπηρέτησε στο Συνδικάτο ΙΓΜΕ και συνεργαζόταν και με την ΟΜΕ.

Παρακάτω ακολουθεί το κείμενο της οικογένειας της:

ΚΑΤΕΥΩΔΙΟ ΣΕ ΑΓΑΠΗΜΕΝO  ΜΑΣ ΠΡΟΣΩΠΟ

Από : Λένα και Χάρη Σμυρνιώτη

Αγαπητοί συνάδελφοι και συναδέλφισσες, αγαπημένοι μας φίλοι

Σήμερα τα χαράματα έφυγε από την ζωή η αγαπημένη μας εξαδέλφη Βίκυ (Ευρυδίκη) Παπαδημητρίου σε ηλικία 78 ετών, μετά από πολύμηνο και επώδυνο αγώνα με τον καρκίνο που την ξανακτύπησε  μετά από 25 χρόνια.

Η Βίκυ επί 38  χρόνια προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες στο Συνδικάτο ΙΓΜΕ αφού την προσλάβαμε το 1976 και μέχρι το 2014 εργάστηκε με συνέπεια και επιμέλεια σαν γραμματέας του Συνδικάτου, διεκπεραιώνοντας όλες τις τρέχουσες γραμματειακές εργασίες, συμβάλλοντας ουσιαστικά στην δημιουργία του αρχείου του.

Με αφορμή το θάνατό της αισθανόμαστε την υποχρέωση να σας δώσουμε ένα σύντομο οδοιπορικό της ζωής.

Γεννήθηκε στο Μάρκασι (Μάνα) Κορινθίας. Το 1960 ήρθε στην Αθήνα που τέλειωσε το εξατάξιο Γυμνάσιο, την Σχολή Γραμματέων και τα αγγλικά στην σχολή ΟΜΗΡΟΣ. Έπιασε δουλειά σαν βοηθός λογίστρια σε εταιρεία των Αθηνών.

Στις  23 Ιούλη του 1975 στην πρώτη μεγάλη Απεργία  των Οικοδόμων που τα ΜΑΤ της Κυβέρνησης Καραμανλή αιματοκύλησαν την Αθήνα, υπήρξε η βαρύτερα τραυματισμένη από όλους τους τραυματίες εκείνης της ημέρας. Ένας Ματατζής την πυροβόλησε με δακρυγόνο στο πρόσωπο από απόσταση αναπνοής και σώθηκε μετά από 16ωρη εγχείριση στο Γενικό Κρατικό.

Στον Ριζοσπάστη στις 24/7/1975, υπήρξε σχετικό δημοσιογραφικό σχόλιο στην σελίδα 5: «Αυτόπτης μάρτυς μας είπε: Κάποιος φώναξε βοήθεια. Νόμιζα ότι η κοπέλα θα λιποθυμούσε από τους καπνούς των δακρυγόνων. Έτρεξα κοντά της για να της βάλω ένα κομμάτι λεμόνι στο στόμα. Μόλις είδα το πρόσωπο της ανατρίχιασα. Μια βαθειά σχισμή στο δεξί μάγουλο της παραμόρφωνε το πρόσωπο, ενώ το αίμα είχε σχηματίσει λίμνη στη γωνιά που ήταν πεσμένη» και μια φωτογραφία στη οποία φαίνεται ότι την μετέφεραν αιμόφυρτη τέσσερεις οικοδόμοι (επισυνάπτονται).

Διαλύθηκαν όλα τα οστά του προσώπου της, έχασε το ένα μάτι της και είχε σοβαρά προβλήματα όρασης στο άλλο. Μετά από αλλεπάλληλες εγχειρήσεις στην Ελλάδα και στο Λονδίνο μπόρεσε να αποκαταστήσει την  λειτουργικότητα στην καθημερινότητα της και να ξαναρχίσει να εργάζεται.

Για την ιστορία ο Ματατζής που την πυροβόλησε ουδέποτε εντοπίσθηκε και επόμενα δεν δικάστηκε ποτέ.   

Το συνδικάτο μας, που είχε ιδιαίτερες δημοκρατικές ευαισθησίες, μετά από πρόταση του συνάδελφου Ν. Γεωργακάκη, την προσέλαβε σαν Γραμματέα το 1976 και από την όλη την πορεία της δικαίωσε την επιλογή του.  Κι αυτό όχι μόνο λόγω της υποδειγματικής και αποτελεσματικής εργασίας σαν Γραμματέας, αλλά γιατί με το ήθος και την ευπρέπεια της στάθηκε κοντά σε όλους τους συναδέλφους που είχαν ανάγκη την βοήθεια του Συνδικάτου (λειτούργησε την Τράπεζα Αίματος), ενώ με αγωνιστική συνέπεια βρέθηκε στους δρόμους του αγώνα μαζί με όλους τους εργαζόμενους του ΙΓΜΕ όποτε χρειάσθηκε.

Μετά από την αποχώρηση από το ΙΓΜΕ το 2014, δεν αποστρατεύτηκε από την κοινωνική της δραστηριότητα και συνέχισε να εργάζεται αφιλοκερδώς στο Κοινωνικό Φαρμακείο που δημιούργησε μαζί με άλλους στην  Γκράβα στα Πατήσια, και να συμμετέχει στις μεγάλες εργατικές απεργίες και διαδηλώσεις.

Σαν οικογένεια χάσαμε μια αξιαγάπητη ξαδέρφη, σαν εργαζόμενοι στο ΙΓΜΕ  μια άξια και δοτική  ουσιαστικά συνάδελφο αλλά και ευρύτερα σαν κοινωνία έναν σωστό συνάνθρωπο.

Στις δύσκολες αυτές ώρες στεκόμαστε δίπλα στα αδέλφια της και τ΄ ανίψια της που πολύ στοργή και αγάπη θα την κηδέψουν στην εκκλησία του χωρίου της

το ΣΑΒΒΑΤΟ 18/10/2025 στον Άγιο Κωνσταντίνο στις 12 το μεσημέρι στην ΜΑΝΑ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ.

ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΒΙΚΥ,

θα σε θυμόμαστε πάντοτε και θα προσπαθούμε να φανούμε αντάξιοι σου