Τοποθέτηση του Μάνου Μανώλη, Μέλος του ΔΣ του Σωματείου Μεταλλωρύχων Υπόγειων Στοών Μεταλλείων Κασσάνδρας στην ΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ

 

Συνάδελφοι-ισσες,

Από το Δεκέμβριο του 2021 έως σήμερα, μετράμε στον κλάδο μας 6 νεκρούς συναδέλφους μας που έχασαν τη ζωή τους την ώρα του μεροκάματου, στη Δράμα, στη Φωκίδα, στην Καβάλα και στον Έβρο. Ενώ δεκάδες είναι οι σακατεμένοι μεταλλωρύχοι από τα εργατικά ατυχήματα και τις επαγγελματικές ασθένειες, λόγω των ανθυγιεινών και επικίνδυνων συνθηκών που επικρατούν στους χώρους δουλειάς. Οι ζωές μας κρέμονται καθημερινά πάνω σε μια ζυγαριά κόστους – οφέλους, που από τη μία είναι τα κέρδη των εργοδοτών και από την άλλη οι ζωές μας όσο θα βαραίνει η μία μπάντα τόσο θα χάνει η άλλη. Δυστυχώς όμως συνάδελφοι δεν μιλάμε για ντομάτες που χάνονται αλλά για τις ζωές μας.

Οι εργοδότες λογαριάζουν μόνο πως θα αυξήσουν τα κέρδη τους και η προστασία της υγείας και ασφάλειας των εργαζόμενων σε αυτή την υπόθεση είναι κόστος το οποίο κάνει κακό στην κερδοφορία τους. Για αυτό και οι μεταλλωρύχοι εργαζόμαστε μέσα σε στοές χωρίς επαρκή αερισμό που επιβαρύνεται ακόμα περισσότερο από την κάπνα και τα χημικά, σε μη υποστηριγμενα μέτωπα, με χαλασμένα και ασυντήρητα μηχανήματα, σε διαδρομές «ναρκοπέδια» και πολλές ακόμα επικίνδυνες καταστάσεις.

Ας δούμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από το χώρο δουλειάς μου που φυσικά δεν είναι το μόνο. Επιδιώκει η εργοδοσία τελευταία να αρχίσει να εφαρμόζει το απομακρυσμένο ξεμπάζωμα αμέσως μετά την ανατίναξη γιατί εκείνο το χρονικό διάστημα ξεκαπνίζει η στοά και δεν μπορεί να μπεί κανένας εργαζόμενος μέσα. Και μας το πουλάει όλο αυτό δήθεν ότι νοιάζονται για την ασφαλειά μας. Το μόνο τους μέλημα είναι πως θα αυξήσουν τα κέρδη τους και είναι ικανότατοί να εφευρίσκουν νέους τρόπους για να αυξήσουν την παραγωγικότητα και την εντατικοποίηση της εργασίας μας. Παρουσιάζονται όμως «και καλά» ανίκανοι να βρούνε τρόπους για να λύσουν τα ζητήματα της προστασία της υγείας και ασφάλειας των μεταλλωρύχων. Επιλεκτικά ανίκανοι δεν υπάρχουν φυσικά, άρα είναι θέμα επιλογών. Και φυσικά για τον εκσυγχρονισμό ή όπως το λένε τον ψηφιακό μετασχηματισμό δεν έβαλαν καν το χέρι στην τσέπη, φρόντισε το κράτος μας για αυτό να τους επιχορηγήσει με 680 εκ ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης για το καλό της ψηφιακής μετάβασης. Χρήματα που τα πληρώσαμε από τους φόρους μας όλοι εμείς ακόμη και οι απολυμένοι από τα μεταλλεία Κασσάνδρας που δίκαια πέρσυ στη ΔΕΘ βροντοφώναζαν ‘τα λεφτά αρπάξαν στο δρόμο μας πετάξαν’!

Ένα κράτος που εκτός από χορηγός των επιχειρηματικών ομίλων υλοποιεί όλα τα θέλω της εργοδοσίας ψηφίζοντας τον έναν αντεργατικό νόμο μετά τον άλλον (όπως το έκτρωμα Χατζηδάκη και το νέο έκτρωμα που φέρνει ο Άδωνης), διαμορφώνοντας τελικά αυτή την άθλια εργασιακή πραγματικότητα. Με τους νόμους όλων των κυβερνήσεων διαχρονικά όχι μόνο χειροτερεύουν συνεχώς τους όρους εργασίας μας αλλά «κλείνουν το μάτι» στην εργοδοσία να καταπατά ανεμπόδιστα τα πάντα ακόμα και σε ότι έχει να κάνει με την Υγιεινή & Ασφάλεια, διαλύοντας πρακτικά τις επιθεωρήσεις εργασίας και μεταλλείων. Η επιθεωρηση μεταλλείων βορείου ελλάδος πχ έχει 4 επιθεωρητές για χίλια εργατάξια και εγκαταστάσεις του εξορυκτικού κλάδου. Είναι προφανές ότι το προσωπικό δεν επαρκεί ούτε για τη στοιχειώδη πραγματοποίηση των ελέγχων. Ακόμη δεν προβλέπονται στο οργανόγραμμα των επιθεωρήσεων μεταλλείων καν θέσεις ιατρικού προσωπικού και ειδικού τεχνικού προσωπικού μετρήσεων – αναλύσεων βλαπτικών παραγόντων και παραμέτρων. Ώστε να ελέγχονται οι συνθήκες εργασίας αλλά και οι ιατρικές εξετάσεις  που κάνουν οι μεταλλωρύχοι, οι οποίες καταλήγουν στα αζήτητα με αποτέλεσμα να μην καταγράφεται καμία επαγγελματική ασθένεια στον κλάδο αφού δεν υπάρχουν καν στοιχεία και ελεγχος. Η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ το 2014 κατήργησε πάνω από το 60% των οργανικών θέσεων και υποβάθμισε την επιθεώρηση από Διεύθυνση σε Τμήμα. Τα ίδια συνέχισε και ο ΣΥΡΙΖΑ οπού το 2018 το πήγε ένα βήμα παραπέρα αφού οι 2 επιθεωρήσεις μεταλλείων με 10 επιθεωρητες για όλη την Ελλάδα επιφορτήστηκαν και με τον έλεγχο των ηπειρωτικών και υπεράκτιων έργων έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων. Και όλα αυτά εναρμονίζονται με τις οδηγίες της ΕΕ, τον μεγάλο μας «προστάτη», και τώρα έφτασε η ώρα να εναρμονιστούμε και με την οδηγία για 13 ώρες δουλειά τη μέρα.

Λοιπόν Κράτος, ΕΕ και εργοδοσία είναι οι ένοχοι για την εργασιακή ζούγκλα που βιώνουμε. Συνεπώς, το δίλημμα που τίθεται είναι αμείλικτο: 'Η θα περιμένουμε πότε θα πάθουμε το κακό ή θα διαλέξουμε τον δρόμο της οργανωμένης πάλης για να διεκδικήσουμε με βάση τις σύγχρονες ανάγκες μας.

Οι οποίες είναι να εργαζόμαστε σε ένα ασφαλή και υγιές περιβάλλον το οποίο μπορεί να διασφαλιστεί τον 21^ο αιώνα από την εξέλιξη της τεχνολογίας και της επιστήμης. Γιατί σήμερα μπορεί και πρέπει να το επιβάλλουμε με τον αγώνα μας ο μεταλλωρύχος να έχει επαρκή αερισμό σε κάθε στοά, να δουλεύει με σύγχρονα και πλήρως συντηρημένα μηχανήματα, να μην κινδυνεύει από καταπτώσεις βράχων, συνολικά να εργάζεται σε ασφαλείς συνθήκες.

Για αυτό είναι επιτακτικό το χρωστάμε στους νεκρούς μας συναδέλφους αλλά και σε εμάς τους ίδιους και στις οικογενειές μας να βάλουμε μπροστά τα αιτήματά μας και να αγωνιστούμε για αυτά. Γιατί ότι έχουμε κατακτήσει με τους αγώνες της το κατέκτησε η εργατική τάξη δεν της το χάρισε κανένας κηφήνας. Μπορούμε και θα επιβάλλουμε το δίκιο μας, δεν έχουμε πει την τελευταία μας λέξη. Το υποσχόμαστε αυτό σε όλους τους επίδοξους – «σωτήρες» υπουργούς, όσους νόμους και αν σχεδιαζουν να ψηφίσουν αναμεσα σε άλλα τώρα θέλουν να ποινηκοποιήσουν και το ιερό μας δικαίωμα στην απεργία, θα φάνε τα μούτρα τους!