ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΠΑΜΕ 2022, ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ Δ. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ, Χ. ΣΜΥΡΝΙΩΤΗ

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΠΑΜΕ

Με αμείωτο ενδιαφέρον συνεχίζονται οι τοποθετήσεις των αντιπροσώπων

• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 

 Πλευρές που αφορούν τον ορυκτό πλούτο της χώρας, τις δυνατότητες που προσφέρει η αξιοποίησή του προς όφελος του λαού,

κόντρα στην πολιτική των κυβερνήσεων, ανέδειξε ο Χάρης Σμυρνιώτης, πρώην πρόεδρος του Συνδικάτου Εργαζομένων ΙΓΜΕ, συνταξιούχος. Επισήμανε τη συρρίκνωση του κλάδου, την επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων, τις συνέπειες της λεγόμενης απολιγνιτοποίησης, το επιχειρούμενο κλείσιμο της ΛΑΡΚΟ. «Τι μένει να γίνει; Ενότητα κι αγώνας», τόνισε, εκφράζοντας τη βεβαιότητα ότι οι εργαζόμενοι του κλάδου θα βαδίσουν αυτό τον δρόμο.

Ο Δημήτρης Καραγιάννης, πρόεδρος της Ομοσπονδίας  Μεταλλωρύχων Ελλάδας, ανέφερε ότι το ΔΣ της Ομοσπονδίας με ομόφωνες αποφάσεις υποχρέωσε ύστερα από πολλά χρόνια τον εργοδοτικό σύνδεσμο σε υπογραφή ΣΣΕ, η οποία έγινε υποχρεωτική για τον κλάδο, με σημαντικές αυξήσεις ιδιαίτερα για τους εργολαβικούς σε όλα τα μεταλλεία της χώρας. Ωστόσο, σήμερα η προσπάθεια για υπογραφή νέας κλαδικής ΣΣΕ βρίσκεται στις ελληνικές καλένδες λόγω του νόμου Χατζηδάκη. Ακόμη αναφέρθηκε στους πολύ σημαντικούς αγώνες στον κλάδο για την ακύρωση της απόλυσης του Τζανετή και στον μεγάλο αγώνα των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ. Τόνισε ότι επιβάλλεται η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος σε σταθερή ταξική κατεύθυνση και από θέση άμυνας, να περάσει στην αντεπίθεση. Ακόμα υπογράμμισε πως είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την αποτελεσματικότητα του αγώνα η ανάπτυξη και παγίωση του κλίματος αλληλεγγύης. Κάτι που έδειξαν περίτρανα οι αγώνες της ΛΑΡΚΟ, της COSCO, της «e-food» κ.ά. Δεν ανεχόμαστε είπε τους νόμους τους, έχουμε τους δικούς μας νόμους που αφορούν στις δικές μας ανάγκες».

ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ, ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΟΜΕ

Συνάδελφiσσες και Συνάδελφοι,

Χαιρετίζουμε την Πανελλήνια Συνδιάσκεψη των Συνδικάτων  ως κορυφαίο γεγονός για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας και συμφωνούμε με την εισήγηση.

 Η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΜΕΤΑΛΛΩΡΥΧΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ, κλείνει φέτος 70 χρόνια από την ίδρυσή της, δίνοντας συνεχείς αγώνες για να προστατεύσει τα συμφέροντα του κλάδου, και να διεκδικήσει καλύτερες συνθήκες εργασίας και μισθούς, απέναντι σε ένα σκληρό εχθρικό σύστημα που είναι ενάντια σε αυτούς που παράγουν τον πλούτο, μεσα στα μεταλλεία, στις στοές και στα καμίνια, μετρώντας εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες που έπεσαν στην ώρα εργασίας.

 Οι Μεταλλειοκτήτες που πλουτίζουν εκμεταλλεύομενοι τον Ορυκτό μας Πλούτο, όχι μόνο δεν βάζουν εύκολα το χέρι στην τσέπη για τα εργασιακά και μισθολογικά δικαιώματα των εργαζομένων, αλλά αρνούνται να πάρουν και τα σωστά μέτρα υγιεινής και ασφάλειας για την προστασία των εργαζομένων.

 Το ΔΣ της Ομοσπονδίας, με ΕΝΩΤΙΚΕΣ και  ΟΜΟΦΩΝΕΣ αποφάσεις και μετά από πολλά χρόνια, υποχρεώσαμε τον ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ  , σε υπογραφή ικανοποιητικής ΣΣΕ , η οποία έγινε υποχρεωτική για όλο τον κλάδο με σημαντικές αυξήσεις ιδιαίτερα στους εργολαβικούς εργαζόμενους για όλα τα μεταλλεία της Χώρας μας.

  Δυστυχώς η προσπάθεια για υπογραφή νέας κλαδικής Σύμβασης βρίσκεται στις καλένδες λόγω των αντεργατικών διατάξεων του Νόμου εκτρώματος Χατζηδάκη.

 Ένας άθλιος νόμος που οι εργαζόμενοι θα καταργήσουν στην πράξη και που η ομοσπονδία μας τον ένοιωσε πρώτη στο πετσί  της.

 Με την απόλυση του συνδικαλιστή Νίκου Τζανετή , μέλους της Διοίκησης της Ομοσπονδίας μας και πρόεδρο του Σωματείου των εργολαβικών εργαζομένων στα μεταλλεία της ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ.

  Μια απόλυση που τελικά μέσα από την πίεση ενός μεγάλου κινήματος αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε από τις ταξικές δυνάμεις, δικαίωσε το συνάδελφο και με δικαστική απόφαση επανήλθε στην εργασία του.

 Παράλληλα το μεγαλύτερο πρόβλημα του κλάδου μας που αποτελεί και πάγια θέση της Ομοσπονδίας, είναι η αξιοποίηση του ΟΡΥΚΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ της Χώρας που είναι δημόσια περιουσία και πρέπει να γίνεται προς όφελος του Λαού εστιάζοντας το μεγάλο θέμα της –υπό δημόσιο έλεγχο- ΛΑΡΚΟ που έχω και προσωπικά την τιμή να εργάζομαι πάνω από 4 δεκαετίες .

 Εδώ και σχεδόν 3 χρόνια  οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ,  βρίσκονται σε ένα σκληρό καθημερινό και επίμονο αγώνα, προκειμένου να αποτρέψουν το ξεπούλημα της εταιρίας και να διαφυλάξουν το μεροκάματο και τα δικαιώματα τους .

 Ένας τεράστιος και τιτάνιος αγώνας, εμβληματικός για όλη την εργατική τάξη που όχι μόνο άντεξε και αντέχει αλλά πέτυχε και πολλές νίκες, ξεκάθαρα για δύο λόγους.

 Πρώτος είναι η παρακαταθήκη των αγώνων της μεγάλης απεργίας του 77 και της μετέπειτα περιόδου και Δεύτερος  το τεράστιο και συγκινητικό κίνημα αλληλεγγύης –κυρίως των ταξικών δυνάμεων-που αναπτύχθηκε σε όλη την χώρα και αγκάλιασε τον αγώνα τους σαν δικό τους.

 Τέλος με βάση τα παραπάνω και όσα ακούστηκαν μέχρι τώρα, το συμπέρασμα είναι ότι εργατικό κίνημα επιβάλλεται να ανασυνταχτεί ,με σταθερή ταξική κατεύθυνση και μέσα από την διεύρυνση των ταξικών δυνάμεων ,από  θέση άμυνας που βρίσκεται τουλάχιστον εδώ και μια δεκαετία να περάσει στην επίθεση.

 Η ανάπτυξη και παγίωση του κλίματος αλληλεγγύης μεταξύ των εργατών είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την αποτελεσματικότητα των αγώνων.

 Το έδειξε περίτρανα όχι μόνο η περίπτωση της ΛΑΡΚΟ αλλά και στην e-food και στην  cosco και σε άλλους χώρους.

 Μόνο έτσι θα ανατραπεί η βαρβαρότητα που ζούμε.

 Φτάνει πια.

 Δεν ανεχόμαστε, ούτε δεχόμαστε τους νόμους τους.

 Έχουμε τους δικούς μας νόμους που αφορούν τις δικές μας ανάγκες!

 Ο Αγώνας συνεχίζεται μέχρι την ΤΕΛΙΚΗ ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ.

 ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.